vrijdag 27 september 2013

Het ligt niet aan mij, tzijde gij

Erna noemde ze als ik mij niet vergis, Erna G. De turnjuf. Uit de tijd dat het nog turnjuffen betrof en geen LO-leerkracht.
Een kenau, net zoals al die andere wijven op onze school die op een of andere belachelijke manier toestemming hadden gekregen les te geven. Wars van enige pedagogische aanpak. Doodzonde vonden ze het dat lijfstraffen afgeschaft werden, al vonden ze daar wel hun eigenoplossingen voor. Kinderen kleineren en belachelijk maken hun enige dagelijkse doelstelling.

Maar bon Erna vond mij dus een lomp geval iets waar alleen op geroepen moest worden iets dat nooit iets kon.
Ewel Erna als het u op 6 jaar niet lukt om een kind te leren zwemmen, maar dat zelfde kind leert op volwassen leeftijd op 4 lessen 25 meter zwemmen dan ligt het duidelijk niet aan het kind dan ligt het aan de leerkracht.

wie is er nu een lomp geval?

f*ck you Erna

dinsdag 24 september 2013

it seems I'm human after all

Er rijd een ambulance door de straat.
Ik sta in de living en kijk naar buiten ik hoor haar sirenes ik zie haar zwaailichten
en heel even breek ik. Tranen rollen over mijn wangen en ik zie flitsen van Little-Miss-M haar geboorte voormij.

Een tijdje geleden keek ik in de achteruitkijk spiegel of de Maxi-cosi goed vaststaat. Little-miss-M zit veilig vast. En al even plots daagt mij wat er allemaal mis had kunnen gaan.
Wat als...? schiet er door mij heen en even moet ik langs de kant gaan staan.

Blijkbaar is het hele gebeuren toch niet zomaar voorbij gewaaid en ben ik ook maar gewoon een mens

zaterdag 21 september 2013

the most precious thing on earth

 
op mijn blote knie-en zou ik dagelijks moeten danken dat ze gezond en gelukkig zijn  dat ze meekunnen in de klas dat ze sporten dat ze leven dat ze van mij zijn dat ze bij mij zijn
 
 
 

vrijdag 6 september 2013

En net toen hij dacht dat hij het al gezien had

De zoon-nummer-2 beleefde gisteren ongetwijfeld zijn ergste nachtmerrie ooit.

Ikprobeeralles zo goed mogelijk te regelen voor de komst van de babysit zodat zoon-nummer-1 en ik op ons gemak naar de zwemles kunnen vertrekken.
Een van mijn punten op plan alles-loopt-op-wieltjes is zoon-nummer-2-en-3 op tijd in bed kijgen.
Blijgemoed trekken wij naar boven. Ik wil zoon-nummer-3 zijn bed opmaken als ik in de kamer een vreemd geluid hoor een soort geratel, of meer nog een beetje lijk de wind in een windmolentje. Maar dan luider.
Ik kijk om me heen en zie niets, NIETS. Het geratel stopt en ik roep zoon-nummer-3 waarop het geratel opnieuw begint. Ik verdenk zoon-nummer-3 ervan zich verstopt te hebben en met iets te spelen dat niet mag en/of dat er ergens een stuk plastiek hangt te klepperen.
Op dat moment komt zoon-nummer-2 de kamer binnen, trekt lijkbleek weg opent zijn mondje en slaakt een langgeekte gil "BIJIJIJIJIJIJIJIJIJ".
Hoe ik het beest over het oog heb kunnen zien is mij een raadsel maar op de muu boven het raam zit een uit de kluitengewassen libelle, als het die aanzet om op de andere muur te gaan rusten is het geratel er weer. Dit misterie is dus opgelost nu de rest nog.
Aangezien de juffer moeiteloos de lengte van mijn hand benadert en haar vleugelspan die nog overschrijdt zie ik ervan af madam met de blote hand te pakken bovendien zou ik waarschijnlijk haar vleugels kwetsen als ik dat zou poberen.
Ik besluit de buren ter hulp te roepen misschien hebben zij wel een netje. Maar eerst zoon-nummer-2 in "veiligheid"brengen
"weet je wat je mag in Ninke haar bed slapen" zeg ik
"jaaaah" zucht hij en hij lacht van opluchting
loopt naar zijn zus haar kamer
trekt lijkbleek weg
opent zijn mondje
en krijst BIJIJIJIJIJIJ
2 kleine vossen op de muur

hij wordt helemaal hysterisch en ik zie het hem denken "dit is een nachtmerrie"