dinsdag 7 mei 2013

timemanagement voor sukkels

6uur 30. De zoon-nummer-1 moet op tijd op school zijn want ze gaan naar sealife dus staat mama maar vroeger op.
RUIMSCHOOTS op tijd. Perslot van rekening ligt alles al klaar.
Kinderen in hun kleren hijsen, boterham in hun pollen stoppen iedereen den oto in doefen en rije maar.
Dat is het plan.
Perfect uitgestippeld, timemanagement voor gevordere moeders.

6 uur 30 dus.
De badkamer lijkt een ontploft oorlogsgebied waar zoon-nummer-1 en dochterlief huisgehouden hebben. Samen hebben ze gezellig het slot van de kast opengeprutst, amme mogelijke plakkers zijn naast en op elkaar op dochterlief haar benen terechtgekomen. het moet gezegd den achterkand van de plakkertjes hebben ze netjes op de vuilbak gedropt. speltjes en rekkertjes houden samen een behoorlijk vreemd kapsel samen en degene die niet nodigwaren versieren de grond.

Zoon-nummer-1 en dochterlief kunnen van de slag ook huneigen niet meer aankleden, t-shirts eindigen achterstevoren envenals een short, dochter heeft geen flauw idee hoe ze haar kleedje moet aandoen, voeten en schoenen lijkt geen geslaagde combinatie en een pull hangt vreem genoeg onderste boven om een of ander lijfje.

6 uur 30 lijkt ondertussen een ver verleden.

Zoon-nummer-2 wordt uit zijn bed gehesen en de nachtelijke pamper wordt verwijderd het kind wordt op de wc gedropt met de mededeling "flink pipi doen"  "ni pipi doen pipi daan pampe" krijg ik als antwoord. "echt ni pipi doen?" "neen ni pipi doen" "geen pamper aan hé, onderbroekje hé pipi doen walet?" "neen" gaat het hoogstaande gesprek verder. E n dus krijgt ook zoon-nummer-2 zijn kleren aan.

Zoon-nummer-3 wordt een verdieping lager gehaald en blijkt vandaag weer extreem veel last van kittels te hebben wat nefast is voor de snelheid van uit en aankleden. Na veel gegiechel en en gekronkel is ook dit kind vertrekkensklaar.

Nu moeder nog. Terwijl ik half aangekleed ben roept dochterlief met haar welbekende stille stem "TITAN staat op de trap" Titan in kwestie verschiet zich een ongeluk van het getoeter in zijn horen en tottert zijn 2-3 trappen naar beneden met nen hoop bleiting tot gevolg.

"pipi doen wallet?" "neen"

en off we go.

ondertussen is het al 7 uur 30.

"wat moet er op jullie boterham" "eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeum"
"we hebben geen uuuuren hé"
"heps"
"kaas"
"sjokko-eps"
ik heb geen zin om nog meer tijd te verliezen en maak de gevraagde boterhammen
tewijl ik lustig aan het smeren ben komt zoon-nummer-2 naast mij staan "pipi doen bjoek" deelt hij mee en voegd daad bij woord. Moeder hangt ver tegen het plafond u mag het gerust weten ik deel de boterhammen uit omkleed zoon-nummer-2 en merk dat ondertussen zoon-nummer-1 en dochterlief de klaargemaakte boekentassen weer geleegd hebben, onweerstaanbare drang naar de peer die in de boekentas zat. Nu mag ik ook nog eens op zoek naar nieuwe stukken fruit en flesjes water voor we naar school vertrekken en en passant achter een washandje voor zoon-nummer-2 die de sjokko-eps van tussen zijn boterham geplukt heeft en af aant lekken is en dus een snuit vol chokko heeft.

Dochterlief eist nog een boterhammetkaasnu.

ik jaag de drie oudsten met boekentas de auto in maak hen klikvast-ook-achterin en spurt naar binnen achter zoon-nummer-3.

Die blijkt van de gelegenheid gebruik gemaakt te hebben om zich terug uittekleden.
benen in de broek schoenen aan de voeten en hij is nog steeds kittelachtig dus neen het gaat ni vooruit

en ondertussen is het kwart na 8.

Terwijl in aan de auto kom met zoon-nummer-3 hoor ik zoon-nummer-2 gillen. Blijkbaar als ge u boekentas omdraaid valt daar alles uit.
ook u peer.
liefst op de meest onbereikbare plaats die een auto rijk is en uiteraard wilde dat als 2eneenhalfjarige ONMIDDELLIJK en met de nodige decibels terug.

Aan school aangekomen blijkt zoon-nummer-3 erin geslaagd zich maxicosigewijs te ontdoen van schoenen en broek.

Het is 8uur 29

nog zoon-nummer-1 nog dochterlief zijn geneigd zich ook maar iets te vermoeien en slenteren als volleerde toeristen over het voetpad ondertussen wordt ik bekeken terwijl ik zoon-nummer-2 voortsleur en zoon-nummer-3 met niet meer dan een body aan op de heup houd.

De bel gaat zoon-nummer-1 en dochterlief beginnen een discutie of het nu het 1ste of het 2de belsignaal is maar haasten zich geen een van de 2 de schoolpoort in.

Moeder trekt zich zowat de haren uit het hoofd

het 2de belsignaal weerklinkt op het moment dat we de schoolbinnen gaan

missie geslaagd

2uur en een geheel stressvrije ochtendspits, timemanagement het heeft zo zijn voordelen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten